Houllebecq.
Hij is een man voor de strips van Crumb – nee, erger nog – de kelders
van Seidl. Met de lip vooruit als een Muppet, hannesend met talloze
sigaretten, en met open mond voedsel vermalend, heeft Houllebecq veel weg van
een bejaarde die al twintig hersenbloedingen heeft overleefd. Ik heb
zelf nooit een boek van 'm gelezen, maar zo omschreven (en met zijn
literaire provocaties in gedachten) lijkt het onmogelijk dat de vieze
man iets sympathieks krijgt. En toch gebeurt dat hier. Het
aanknopingspunt vormt zijn fragiliteit. In de allerbeste scene showt één
van Houllebecq's ontvoerders hem zijn bodybuilderslijf. Man zonder
lichaam bewondert alles wat hij zelf niet heeft. Een bizar soort tederheid.
L'Enlevement maakt zo absurde fictie van een schimmige
Houllebecq-episode. Ooit verdween de schrijver een paar dagen van de
radar, 'terwijl hij nooit een afspraak met zijn agent miste'. Gezien
zijn achtergrond van psychiatrische opnamen en depressiviteit zal hij
wel bij het spoor hebben gestaan. De invulling van de film is dan een
lieve wensdroom. Amateur gangsters gappen Michel! Waarna er niets (maar
dan ook echt níets) meer gebeurt, en het hele stel een Franse praatfilm
ensceneert. My dinner with Michel. Lullen als Tarantino-mennekes, minus
het geweld. Van een derde akte komt het nooit. Da's wel een beetje
jammer. Maar ook het punt allicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten