'Mediocre!' (En dat bedoel ik best positief.) De films die alle andere
films overbodig maakt, zei men. Het is in elk geval een doldrieste 'epic
win'. De formule: Mad Max 2 + vrouwen. Girl power is alles wat we nodig
hebben na die apocalyps. Moeders, bruidjes en Charlize Theron die 'r
met gestrekt been inkomt als de Wrecking Ball. Ecologisch én feministisch is
de film is de film correct als nieuwe Nikes. De anti-religieuze
boodschap zat ik wellicht vooral zelf te zoeken, maar het legertje Billy
Corgans offert zich in elk geval in jihad-style op voor het after-life.
Mad Max staat erbij en kijkt ernaar. Hij spreekt nauwelijks, hem
overkomen dingen; zoals gekruisigd en wel als bloedzak dienen... Max
mist zelfs de kans om een 'lickje' te spelen als ie eindelijk die
roadshow-gitaar in handen krijgt. Had Lee Scratch Perry daar niet moeten
staan met zijn soundsystem? Over de muziek van Holkenborg is al genoeg
gezegd, maar zijn gedreutel blijft een gemiste kans om eigen, andere
accenten te leggen. De poëtische momenten – een vogelwezen op stokken! –
hadden dan ook nét dat flardje meer magie meegekregen. Na een tijdje
dacht ik: misschien is Fury Road wel één grote metafoor voor het einde
van Khadaffi. Alleen in de woestijn, met de laatste getrouwen in een
konvooi, doelloos heen en weer. 'I had a little brother and he was
perfect, perfect in every way.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten