'I have to be by myself in order to sort out all the thoughts that
course through my mind.' Soms lijkt deze kleine docu wel een Woody-Allen
komedie. Het wereldje van de New Yorkse pianist Seymour Bernstein is
lekker rommelig, vaagjes joods, en chique neurotisch. Seymour kan er als
meesterverteller uitstekend over uitweiden. Met zijn guitige kop dist
hij anekdotes op over patronessen en collega-pianisten. Zelf grossiert
hij in galante oneliners, die soms wel wat simpel worden. ('Wat is een
oplossing zonder dissonantie.') Als een Goede Sentimentele Amerikaan
heeft zélfs Seymour dingen meegemaakt. Echt heel persoonlijk lijkt
regisseur Ethan Hawke het niettemin niet te willen maken. Hij houdt het bij
gebabbel. Hawke blijft zelf het merendeel van de tijd – ook als
vragensteller – buiten beeld. Dat had best wat subjectivistischer
gemogen. Ik raakte intussen benieuwd naar Seymours relationship status.
Hij vertelt uitgebreid over 'het vrouwelijke' van mannen, maar zou
hij...? Waarschijnlijk is hij gewoon getrouwd met de muziek. En met zijn
piano's. Steinway zal tevreden zijn met deze film. De production
placement en de aanprijzingen zijn meeslepend. Dank gaat ook uit naar
Schumann. Als de romantische meester klinkt wordt het geklets
hinderlijk. Akkoorden op een krakende huiskamerpiano, met tonen die maar
blijven groeien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten