'Waarom vergeef je hem toch altijd?' 'Ik
kan niet anders.' Het blijft pijnlijk om te zien hoe ellende, ellende
voortbrengt. Gebroken gezinnen zorgen voor gebroken mensen die weer
gebroken gezinnen krijgen. Schema's worden in stand gehouden. Patronen
doorgegeven. Te weinig liefde tijdens je jeugd? Hop, daar zijn
zelfopoffering en afhankelijkheid al. Respire is een psychologische
thriller, die het voor elkaar krijgt om tegelijkertijd ééndimensionaal
en toch heel menselijk te zijn. (Misschien hebben rauwe emoties altijd
iets plats?) Op zichzelf is de film een gemeen kat in het bakkie voor de
cinefiel. Overduidelijk vanaf de eerste seconde. Op de middelbare
verschijnt een nieuw meisje. De Scarlett Johansson-achtige schoonheid
palmt haar haar muizige tafelgenote snel in. De vamp (met eigen krasjes)
vertelt meteen maar een anekdote over leugens. De kijker weet: die
liegt zelf. Later legt de biologie-les het er ook dik bovenop, met een flits
over uitzuigers en parasieten in de dierenwereld. Het arme slachtoffer
raakt verstrikt in een 'girl crush', een reflex die dus perfect uit
haar gezinssituatie valt te verklaren. Haar jonge moeder wist ook nooit
beter dan zichzelf wegcijferen voor de dominante machten. Dochter voelt
dat het anders kan. Maar hoe? De hoofdrol (van Josephine Japy) is
hyperventilerend sterk. Verstikt in woede kamt ze haar haar. Harder,
harder, krak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten