'We zijn extreem gewelddadig. Onze geschiedenis is er een van oorlogen.'
Heel stilletjes het jaar uit met de Braziliaanse fotograaf Salgado en
de Duitse regisseur Wenders. Beide spreken een uiterst charmant Frans,
een zeer begrijpelijk middelbare school-taaltje met een lichte twist.
Wenders wordt door de familie Salgado ingevlogen om een docu over pa
Sebastiao te maken. Zoonlief helpt mee, wat Wenders de kans geeft om
briljante babyfoto's te tonen. 'Zie hier mijn toekomstige co-director.'
Toch valt er verder weinig te glimlachen in de wereld van Salgado. Niet
alleen is diens ándere zoon gehandicapt, ook op macro-niveau gaat alles kut.
Salgado was een van de eersten die de Ethiopische hongersnood en de
Rwandese genocide vastlegde. Hij deed dat in Dreyeriaans bijbelse
foto's. Iconisch holle blikken. Er schijnt een hemels licht op
onwaarschijnlijke ellende. Het middendeel van de docu is werkelijk
hartverscheurend. (Ook omdat Winders het in de stijl van Sebastiao
perfect kadert). Na Rwanda gaat de fotograaf, niet geheel
onbegrijpelijk, door een crisis. Hij vlucht naar de beestjes. De
wijsheid van een schildpad. Zijn foto's worden minder boeiend NGC-materiaal, maar zijn
leven gelukkiger. Echt in de diepte gaat de docu verder niet meer. Deze
avonturier deed wat hij deed. No questions asked. En waarom ook
Freudiaans peuren als je oeuvre zo'n goudmijn is? Zonder cynisme.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten