'Kijk daar op die heuvel, ze nemen
hem mee.' Bijzonder elegant Pools drama. Met een van de allerbeste
filmlocaties. Nee niet die heuvel. De trein. Dat combineert de voordelen
van een hotel (de grote cast!) met het gevoel van transitie en
beweging. Na een nog wat olijk Agatha Christie-begin heeft Night Train
al snel de juiste Franse boemelslag te pakken. De muziek zucht van
oehoehoe, de vibrafoon wordt zachtjes gestreeld, de sigaretten
kringelen, en de mensen zijn mooi. Verrek, de trein zélf is mooi. Het
ijzeren kolos moet toch een van de stokpaardjes van de Poolse spoorwegen
in de fifties zijn geweest. Het ding ziet er bepaald niet goedkoop uit.
Gaandeweg de reis richting kust wordt ons af en toe een sereen kijkje
naar buiten gegund. Binnen flirten babbelkousen, staren vieze mannetjes naar achterwerken. Anderen broeden achter
zonnebrillenglazen. Night Train heeft de vinger goed aan de pols van de
klassen en standen. De film maakt zelfs even tijd voor een
Buchenwald-dialoogje. Dat Agatha Christie-intro was er trouwens niet
voor niks. Een moord uit de krant wordt besproken, opties afgewogen,
relaties afgebroken. Terwijl de nacht valt lijkt de vrede dichtbij, maar dat is maar voor even. In de vroege ochtend volgt de beklemmende
ontknoping. Symbolisch en religieus zonder in oeverloze metaforen te verdwalen. First class film.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten