Tweede 'eastern' van het jaar. Een interessant 'nieuw' sub-genre. De
western trekt naar het (Midden)-Oosten. Het werkt hier – net als in
Loin des Hommes – weer goed, en zelfs nog wel wat authentieker. Hier geen
blank hoofdpersonage, maar een verwend en nieuwsgierig sjeik-zoontje.
'Ik heb de zee nog nooit gezien.' Het jongetje woont samen met zijn broers
(geen vrouw te zien, de hele film lang) ergens in de Ottomaanse
woestijn. De trein is net gearriveerd, dus die transitie-vibe is daar. Om over het imploderen van het Ottomaanse rijk nog te zwijgen. Hoe veel
meer 'in transitie' wil je het hebben? Een Britse soldaat komt koffie
drinken met de lokale stammen. Hij is op zoek naar 'iets', hij heeft
'iets' bij zich, maar wie nu denkt dat de enige blanke van de film zelf een
belangrijke rol gaat spelen, komt aangenaam bedrogen uit. Theeb is geen
flauwige film. Jongetje Theeb krijgt het keihard voor de kiezen, in een
paar indrukwekkende scenes die met Peckinpah kunnen wedijveren.
Bandieten uitgeteld op kamelen, putten met 'bijzondere schatten'. Het
enige waar de film niet op scoort is échte character development.
Misschien ligt dat aan een zevenjarig hoofdpersonage. Er valt niet echt
een dialoog met 'm te voeren. Een erg groot probleem votmy dat niet. Het
einde bij een Ottomaanse leger-post is zelfs beklemmend. Ze zouden er
best een vervolg op mogen maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten