Elke dag komt er een oudje langs mijn raam geschuifeld. Kromgebogen
achter de rollator, looptempo tien meter per minuut. Is zoiets prachtig
of pijnlijk? De mens sjokt door tot het écht niet meer gaat. Je vindt
altijd wel een motivatie, of iemand vindt die voor jou. In The Farewell
Party telefoneert een dame met een (on)bekende. 'Met wie spreek ik?'
'God.' 'Aha gij weer, kom me halen!' God weigert. Hij is dan ook een
medebewoner van de seniorenflat. De goedmoedige snor houdt de boel
gaande, maar krijgt het lastig, zeker nu om hem heen het lijden almaar
toeneemt. Zijn kwiek ogende echtgenote kampt met het ultieme
arthouse-oudjes-probleem. Dementie. En een kussen, dat is ook zo wat,
dit is Haneke niet. Verre van, want de film barst van die Nederlandse 'o
wat zijn we conscious'-mentaliteit. Israël Gidsland... Naast euthanasie
doet men er ook wat homo's en drugs bij, als er toch wordt doorgepakt.
Minder flauw is de goeie gitzwarte joodse humor. Een paar mannen zitten
de ellende te bespreken. 'Wat heeft ze?' 'Longkanker.' De mannen blazen
simultaan sigarettenrook uit. 'Pffff'. Voor een Kervakian apparaat draait de knutselende
snor zijn hand niet om: 'Ik kan de machine wel aan een Sabbath timer
koppelen!' Helaas focust de film op de ellende, in plaats van op de
euthanasie 'squad' perikelen. En voor ellende kun je beter in de
bejaardenhuishel Arrugas afdalen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten