'Burn the school down!' Hetzelfde psychologische terrein als Elephant Song, mindere film.
De gek is hier net uit de inrichting losgelaten, en moet op zoek naar
'positivity' en 'stability'. ('En niet vergeten je pillen te nemen.')
Aan het schaken van psychologen doet hij niet, wél aan het echte
schaken. Het levert welbeschouwd één echt goeie scene op. De
openingsscène. De kolossale, Jonah Lomu-achtige goeroe dwaalt over
straat, gehuld in een uitzinnig outfit. Hij crasht een winkeltje, waar
hij een speelbord aantreft. Onmiddellijk gaat de schaakmodus aan, het
mompelen begint. 'Connect the rooks'. The Dark Horse schuift verder nogal
eendimensionaal, daarom is het eigenlijk des te opmerkelijker dat die
paar scenes van gekte écht hard zijn. (Of écht gek, zo u wil.) De
eindeloos ingepeperde mantra's, de angsten. Daar is het fysieke geweld
van wat Satudarah-nonkels niks bij. Het grootste deel van de film houdt
de voormalig kampioen zich echter bezig met een kinderclubje. Deksels
probleempje: werkelijk geen van de kinderen kan acteren. De film doet
verder al te sterk aan een tearjerker-variant op Brooklyn Castle
denken. The Dark Horse werd zelf niet voor niets ook al op een eerdere
docu gebaseerd. Dat voel je. Een doordrukje van een doordrukje van een
leven. De stukken zijn uit het goede hout gesneden, maar het spel is van
bordkarton.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten