'Niemand blijft je hele
leven bij je.' Ontworteling en morele leegte in het Chinese
hyperkapitalisme. We kennen de thema's uit het het veel betere A Touch
of Sin, maar het blijft boeiend. De eigen hand van Zhangke is weer goed
zichtbaar. Hij gaat breeduit, en knalt er vol in. De twee films vormen ook
echt een paar, al ruilt hij de actie hier in voor melodrama. In het
openbaar huilende Aziaten: da's nieuw, of zo lijkt het toch. (Bijwerking
van de moderne tijd?) Mountains May Depart bestrijkt een fikse periode.
Het begint allemaal in 1999. Toen China nog enigszins op het oude China
leek. Koolmijnen en sappelende werkers. Twee kerels willen dezelfde
vrouw. De een is rijk, de ander arm. Een flits of twee heeft dat nog iets liefs.
Ik dacht: dit wordt de Chinese Jules et Jim. Maar dan begint de ellende
al te broeien. De kalme, fraai gekleurde shots worden beklemmend. De
kerel met de centjes is een driftkop, de arbeider een goedmoedige
grapjas. De vrouw kiest dus voor optie 1... Ze maakt de berekenende keuze,
passend bij de nieuwe tijden. In het vervolg scheurt Zhangke met grove
streken langs personages en nakomelingen. Hij is niet bang aangelegd,
maar elke gewaagde keuze pakt net niet helemaal jofel uit. Zo is er een
curieus futuristisch slotdeel. Daar merk je weer waarom
filmmakers graag het verleden induiken, maar hoe huiverig ze zijn om de
'toekomst te hervinden'. Moeilijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten