'Now let's not get caught up in all this truth now. Remember that
fiction is our passion.' De cinema heeft het moeilijk. Televisie
(series!) hebben de jeugd én de toekomst. Sorrentino contempleert op het
einde van de auteur, maar hij doet dat in zijn gebruikelijke
retro-stijl. En retro... Da's ook een beetje sterven. Een beetje van
hemzelf, en heel veel van Fellini. Buiten Italië werkt dat toch een heel stuk
minder. Zo wordt het allemaal wat pijnlijk. Youth is zelf géén goed
argument voor de kracht van cinema. Het is eerder een vergrijsde film
voor een vergrijsd arthouse-publiek dat het bekende nog smaakt. Twee
grumpy 'muppets' vormen de kern van het hotelverhaaltje. Vooral Caine
blijft een klasblak. Hij weet als enige de tristesse van La Grande
Bellezza te benaderen, en dat met Woody-hoedje en Staartjes-bril. Keitel
heeft het als passé regisseur lastiger, terwijl daar toch duidelijk het
hart van Sorrentino ligt. Voor de frisse aanvoer zorgt een fijne Paul
Dano, al is zijn personage wat 'onontwikkeld'. Maar dat geldt eigenlijk
voor de hele film. Sorrentino cruise controlt op zijn bekende melange
van muziek. En zodra de humor eindelijk wordt losgelaten – want god wat
is die Britse gezant flauw – wordt het heus aangenaam. Maar toch dacht
ik steeds: zou er ook een Youth 3D-versie bestaan? Een paar shots lijken
zelfs die wanhopige gimmick nog in te willen zetten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten