'Roulez Carpentier!' Scheuren én
gieren met Dumont. De geschifte Franse regisseur was zeker blij terug
thuis te zijn. Lekker stoken op het aftandse platteland rond
Boulogne-sur-Mer. Je moet echt een héél domme agent zijn als je daar te
werk worden gesteld. De wandelende neurose die zich commandant noemt,
heeft in de verte nog wat van Einstein. Alleen dan wel met het brein van het
achtereind van een koe. Samen met zijn meer filosofisch ingestelde collega
Carpentier moet hij op zoek naar de mede-idioot die lichaamsdelen in
koeien verstopt. Wat al met al niet zo'n moeilijke zaak lijkt. Of wel?
'We belanden nu in het domein der rede.' Het oenige tweetal wordt
continu gadegeslagen door een echt streekproduct. De kleine Quinquin.
Een jongen van tien met een hoofd van een bejaarde. Quinquin is een
echte Audio Bully, met rotjes en racisme. Nederlandse toeristen
opgepast! Houd maar eens níet van 'm. Crossend door zijn zomer,
meevarend op zijn meewaren. En altijd die licht geamuseerde trek rond de
hazenlip. Meer dan ooit maakt Dumont met deze heuse 'mini-serie' een
echte satirische komedie. Soms is dat nog een beetje zoeken. Zo ontaard de
kerkdienst in Kamagurkeske flauwigheid. ('Spuuglok' anyone?) P'tit Quinquin is
zeker geen Aurora, waarin de leegte in een keiharde klap uitmondt.
Grimmig gniffelen blijft het wel. 'Exterminer Carpentier!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten