Je kon het een paar 'cop-films' terug geleden al aan zien komen. Die
Mexicaanse drugsoorlog ging de grens over, en het zou mooie settings
opleven. Nou ja, 'mooie'. Moordhuizen en martelpraktijken. Ik worstelde
wel – wellicht wat overgevoelig – met de schijnheiligheid van Sicario. Het begint
al met dat woord. Een strijder die in een ander land orde op zaken komt
stellen. Dat lijkt me niet de gepaste omschrijving van de CIA. Het
ongemak dat daardoor ontstaat heeft veel weg van die Osama Bin Laden-film.
Sicario sputtert wel tegen dat de Amerikaanse tactiek niet werkt, maar
iedereen doet wél lekker mee, en het resultaat is ook gewoon een lekkere
actiefilm. Als het hart van het verhaal krijgen we een 'lokaal'
agenten-duo. Een vrouw en een donkere man, dus die kunnen enkel goed
zijn. De twee worden bij grotere operaties betrokken, en voor ze het
weet ziet de vrouw Juarez. Een hellhole. De rouwdouwers om haar heen
vinden het heerlijk. 'I'm getting a boner.' Brolin mag The Dude-sadist op
slippers uithangen. Benicio del Toro is uitstekend als grijstintenman.
Hij kan mee in de hispanics onder elkaar-scenes. De spanning rond de
vrouw voelt verder wat geforceerd. Dan liever 'eyes on the ground', met
zo'n smokkeltunnel. De mens is vanaf de geboorte gefascineerd door die
dingen... Voorlopig blijft Miss Bala de beste Mexicaanse drugsfilm.
Vileneuve moet nog even oefenen voor ie de nieuwe Fincher wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten