Hele gewone mensenfilm. Dat geeft toch een soort bevestiging. Waar vindt
je een film met een scene bij de 'UWV'? Een Gene Hackman-achtige
snorremans is net verplicht op cursus geweest, maar een baan heeft het
niet opgeleverd. Natuurlijk niet. Het begint te dagen... Die cursussen
worden gegeven om de cursusléiders aan de baan te houden. (En misschien
moet je daar dan solidair vrede mee hebben?) Toch sluimert hier
Piketty-woede. De pijn van de kleine man. En dat is goed. Thuis heeft de
robuuste werkloze een spastische zoon, die helemaal niet zo debiel is.
(Wat de handicap extra pijnlijk maakt.) Geld is óók nodig om die jongen een
toekomst te geven. De stacaravan moet in de verkoop. Nog zo'n locatie
die je zelden in films ziet. Ik werd er nostalgisch van. Ter plaatse
volgt de beste scene van de film. Twee oudere stelletjes, in zo'n
kippenhok-huisje, kibbelend over de prijs. Eindelijk de kans om ook eens
iemand te naaien. Afdingen blijft iets ongemakkelijks. (Niemand fúckt
met de prijs in het kapitalisme!) Later in de film vindt de man dan toch
een baantje in de supermarché. Als lonely security guard raakt hij wel
teveel buitenstaander in zijn eigen film. Tot twee keer toe komt de
emotie van buiten. Dan liever een scene waarin hij zélf wat meemaakt, al
is het maar iets onbenulligs, zoals de auto moeten duwen. Of een flits
uit een warm huwelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten