Nu begrijp ik waarom deze Greenaway zo weinig aandacht heeft gekregen.
De film is, hoe zal ik het eens zeggen, excentriek, zelfs voor een
arthouse-publiek. Of moeten we grappen: ass-centric. Aan Greenaway's
voorliefde voor piemels zijn we redelijk gewend, maar dit is zijn eerste échte
gay-film. Inclusief De Ontmaagding van Sergei Eisenstein. Mensen
mopperden over historische accuratesse, maar Greenaway concentreert zich
vooral op Eisensteins hysterische editing. Het geeft 'm de kans op
splits, cuts en dat alles liefst in drievoud. Een aardig trucje zijn de
voorbij flitsende historische foto's, die bewijzen dat Eisenstein
werkelijk van maffe poses hield. Het begin raast in totale waanzin heel
vermakelijk voorbij. Eisenstein schudt zich eens goed uit onder de douche, en
laat zich verzorgen als een Zonnekoning. Montezuma én de bronstige gids
zijn de juiste mannen op de juiste plaats. Maar als de kijker gewend
raakt aan de edit-achtbaan, gebeurt er in Mexico eigenlijk bar weinig.
Eisenstein vertelt ironisch genoeg vooral over zijn avonturen op weg
náár Mexico. Zo wordt het geen film, maar een college. Met wat
expliciets tussendoor... Best geinig dat Greenaway hier – in tegenstelling
tot Noe – blijkbaar wél goeie acteurs voor kon vinden. En zelfs op een
plat schermpje verslaat hij met caleidoscopische shots de 3D Love van
Noe met gemak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten