Herten en eenzaamheid, ze komen alleen
samen tevoorschijn in de cinema. Eigenlijk wel logisch. De ritselingen van het
edele dier kun je enkel spotten wanneer het héél rustig in je leven is. De
setup van The Boy verschilt niet veel van het prachtige Shell. Een vader
en zijn kind, tezamen in het niets. In Shell runden ze een Schots tankstation,
hier een motel ergens in de Amerikaanse bergen. Het motel is echter wel
de cruciale hint. Motels roepen immers weer andere associaties op.
Gevaar. Geweld. Unheim. Het kind wil weg. Nog geen puber – misschien dat
hij het motel dán wel leuk zou vinden met alle 'weird adult stuff'. Nu
houdt hij zich vooral bezig met levende en dode beestjes. Ook pa gaat onderuit als een
dood beest in een dood motel. De mondhoeken van de Droopy
depressieveling staan maar in één stand. Toch zijn de twee samen wel
lief, hun eenzaamheid bestrijdend met kleine rituelen. Maar
soundtrack-componist Hauschka kondigde het met zijn Hermannesk piepende
en krakende violen allang aan. We gaan in horror stijl eindigen. Dat
gaat met horten en stoten. Ik kreeg het vermoeden dat er
een kort verhaal wat al te fanatiek tot twee uur werd opgerekt. (Het
bleek later een 'chapter' uit een boek). Zoiets merk je. De
spanningslijn is niet gebouwd op klassieke horror-spanning. Wel op
arthouse verveling. 'You stole my money!' 'It's called freezing your
assets.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten