'Mi puta thesis!'. Güeros is sowieso de beste slacker-film van het jaar,
en eigenlijk nog wel meer. Veel meer. Alles klopt. De goofy humor, de Mexicaanse
schlagers, de kerstmis-sentimentaliteit, en de dynamische
cinematografie, die soms letterlijk met de 'losers' meeholt. Meeholt?
'Waarom gaan we uit, als we toch terug thuiskomen?' Slacken is: naar bed
gaan als de stroom uitvalt. Het vinden van een vergeten rockster drijft
de vrienden dan toch hun huis uit. Maar beter zo. De thesis-schrijver
vreet zichzelf thuis op, en zijn jongere witte broertje (= güero) is het
beu. De derde compañero mag mee voor de droog-filosofische puns. 'Ik had
verdomme net gel in mijn haar gedaan, ik dacht dat het een goede dag zou
worden.' Op hun After Hours-dwaaltocht (wat anders!) waait het drietal
naar alle windstreken van Mexico City. Zo is de film ook nog een mooie
map van de Mexicaanse microkosmos. En overal heeft men één eerste
opmerking: 'waarom is je broertje zoveel lichter dan jij?' Het knaapje
draagt een Don't Look Back-shirt, dat in haast elk shot werkt. Op de
universiteit naast een gouwe ouwe linkse slogan gaan staan,
bijvoorbeeld. Dit studentenoverleg bevat overigens ook nog een 'daar
moet een piemel in momentje'. En waar onze helden (later mét meisje)
ook gaan, overal vindt de regisseur magie in het gelummel. Het heen en
weer trappen van een blikje kan soms genoeg zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten