'Ik ben jaloers... op mezelf.' Oorlog. Altijd maar weer die Tweede
Wereldoorlog. In een matige film heb ik dat snel gezien. Phoenix is niet
dramatisch slecht, maar toch één van de tegenvallers van dit filmjaar.
De openingsscene kondigt dat al aan. Een overacterende Amerikaanse
soldaat bij een 'grenspost', niks mysterie, maar een smoezelig b-film
sfeertje. De bijrollen blijven een film lang moeizaam, en dat over de
gehele linie. Het neppige gevoel gaat echter nog bijna een bewuste keuze lijken.
Phoenix gaat immers over jezelf voor de gek willen houden. Ich habe es
nicht gewusst op zijn extreemst. Daarbij passen de kleuren van een
ouderwets melodrama, en een ongeloofwaardig plot uit Hollywoods
propaganda-tijd. Het is jammer dat de soundtrack nergens een stukje
Spellbound citeert. Een Joodse vrouw keert na de oorlog gebroken terug
uit het kamp. Haar gezicht in flarden, maar met genoeg connecties en
geld om opnieuw te beginnen. Dat wil ze echter niet. Ze wil haar oude
leven terug. 'Met Johnny'. Een obsessie als een
schlager-song. De liefde van de vrouw voor de foute man. Totale
zelfverwaarlozing. Ik zou zeggen: een persoonlijkheidsstoornis. Maar de
film heeft – begrijpelijkerwijs – weinig zin de vrouw te ontmaskeren.
Helaas. Weg kans op ware, diepe subtiliteit. Het einde kopt haar eigen Reader's
digest pitch wel lekker binnen, dat wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten