'Silent, empty, people dying.' Een
agent in crisis. De trigger? A missing girl case. Wat anders. Bruno
Dumont is altijd dichtbij in deze waanzin. Wat een goeie, smoezelige hoofdrol
van Sean Connery, die stoer genoeg was om tijdens zijn Bondjaren de nek
uit te steken. Hij dwaalt door aftands, oud Engeland. Altijd maar die
regen. Regisseur Lumet en scenarist John Hopkins pellen een brein af. En
zoals folk hero Tom Russelll zong: 'Scratch the surface from most men
out here, and you'll find two men hiding underneath.' Dit ruikt naar Jekyll
& Hyde-thematiek, vermengd met de frenzy van Hitchcock. De lampen
van het politiebureau branden almaar scheller. Kijker én Sean worden
langzaam draaierig. Vertigo-spanning vanaf het ambient begin. Alles gaat
onherroepelijk mis. Buiten zoeken tientallen agenten naar het meisje.
Zaklampen in de schemering. Sean knipt de zijne uit, en vindt prompt het
meisje. In dé scene van de film probeert hij haar gerust te stellen.
Maar zijn tederheid lijkt wel gewelddadig. De parallel is overduidelijk.
Het meisje vínden, neigt naar betrapt worden. Heeft Sean ook geheimen? Of
is dit de schuld van iedere man met zondevolle gedachten? In true
Hyde-stijl, krijgt de echtgenote er prompt pijnlijk van langs. 'Breasts
and thighs, blood and pain.' Het tweede uur is een fraai gestructureerd,
maar wel wat tonelig exposé richting de schaduw van een oplossing.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten