'Congratulations you have found your iPhone.' Dope noem ik 'de Bob jij of bob
ik'-versie van Dear White People. De film is dus relatief lief voor
witte mensen. En de zwarte mensen in de film, die zijn lief en bleekjes. Ze
houden immers van witte dingen zoals good grades en... TV on the Radio.
Het bandje waarin het stel high school studenten speelt is ook nogal
Weezerig gitarig. Da's eigenlijk wel vreemd, want het hoofdpersonage
rockt een indrukwekkende Fresh Prince-hairdo. Hij en zijn matties
adoreren bovendien The Golden Age of Hiphop. Hoe aangenaam het verder ook mag zijn om
eens een zwarte nerd te zien, het plotje wordt toch gewoon aangezwengeld met drugs en
pistolen. Dat zal ook wel weer ironisch bedoeld zijn, maar helemaal
koosjer voelt het toch niet. Net zoals het niet denderend grappig meer
is om gangstas discussies over 'slippery slope' te horen voeren.
(Lachen, een slimme Afro-Amerikaan!) Dear White People heeft zijn sporen
duidelijk nagelaten in mijn brein... We kunnen altijd nog om onszelf lachen. De hacker van
dienst is een bleekscheet alto, met zo zijn eigen obsessies. 'Am I
technically... gay?' Diep! Aan het eind ontlopen Dear White People en
Dope elkaar niet eens zoveel. Die maffe afro haircut. Die moet er toch
écht af. En dat oude witte Harvard bastion, dat moet eens opengegooid
worden. Word, n*****.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten