'Sst, in Duitsland zwijgt men in de lift.' Met Victoria krijg je twee
films voor de prijs van één. Het begint allemaal als heerlijke
Wanderfilm. Op stap in nachtelijk Berlijn. Weg uit de eenzaamheid van de
club, ontmoet de Spaanse expat Victoria een stelletje 'echte
Berlijners'. De 'jungs' struinen in meer of mindere staat van
dronkenschap door de 'after hours'. Ieder van de vier vrienden probeert
zo zijn eigen versiertactiek op het meisje. Uiteindelijk loopt de
babbelaar met d'r weg. (Dit stemde me tevreden...) Samen zitten ze in de
prille ochtend in haar kleine biologische Kneipe. 'Ein doppel cacao'.
Het Bjork-meisje speelt piano. En hoe. Ze raakt zichzelf én de koekwaus.
Tot zover viert de film een Linklateriaans feestje. Een nieuwe Oh Boy ook.
Lekker real time. De vibe van een heel leven in één nacht. Maar dan
volgt de criminele wending, die ergens toch niet zó verrast. (Alsof je
zonder geweld geen epos gaande houdt?) Aanvankelijk is de afdaling in
garageboxen nog hyperventilerend spannend, maar al snel begint het mis
te gaan. Ik denk ná De Daad is het nog altijd ochtend, de dag breekt an,
einde film, maar ineens staan ze wéér in de club en lijkt het avond.
Een onevenwichtige cirkel – eerder epileptisch dan elliptisch – en een
opmaat voor al te ambitieus Audiard-achtig melodrama. Met elk schot een
ongeloofwaardig plotgat. Het eerste deel raakt ver uit zicht. Heel ver. Zonde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten