'Als ons de
democratie maar bespaard blijft.' Met een Wilders die 'hoopt' dat zijn
revolte 'zonder geweld' kan plaatsvinden, zou je de Pruisische rijken
van begin negentiende eeuw bijna gelijk gaan geven. Tijdens hun soirés
wordt de staatsrechtelijke omwentelingen druk bediscussieerd. Het is een
intrigerende periode. De Verlichting sjokt op de laatste benen, vlak
voor het Volk verschijnt. Eigenlijk een tijd die je te weinig in de cinema ziet. Mij schiet alleen Woyzeck te binnen. Zou Emilia Galotti ooit
verfilmd zijn? Hausner's Amour Fou heeft dezelfde ironische touch.
Achter alle politiek sluimert onzekerheid. Eenieder moet zich
heroriënteren. De brave belastingbeambte (nu voor iedereen!) maar ook
zijn verveelde huisvrouw. En wat te denken van de ontzettend grappige
Romantische dichter, met zijn 'wurden Sie mit mir sterben wollen'-pose.
Alles wordt in Roy Andersson-secuur gestileerde decors in beeld
gebracht. Kunstige set pieces, net als de blommetjes die de huisvrouw
schikt. Haar twijfel groeit. 'Het is vreemd een ziekte te hebben die
misschien geen ziekte is.' Dichter Heinrich ziet de kans. Jammer dat hij
tijdens de enige voice-over niet gewoon recht in de camera spreekt,
voor nog meer Befremdung. Ik hoopte op een einde vol demasqués, maar
stiekem is Amour Fou – ondanks alle grimlachjes – echt tragisch.
'Innerlijke pijn, innerlijke pijn.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten