'There are so many good
deeds left unfinished.' Zing de Ambulance Blues, samen met Mila,
Krassi en Plamen. De verpleegster, de dokter en de chauffeur. Bro's for
life. In alle opzichten. Perfect op elkaar ingespeeld, de ellende
bestrijdend met grapjes, cynisme en kennis van zaken. In de Italiaanse
docu Sacro GRA zaten al een paar vergelijkbare flitsen. Sofia's Last
Ambulance concentreert zich volkomen terecht de volle tachtig
minuten op de broeders. Sofia vormt een desolate setting, met maar
uiterst zelden een lichtpuntje. In een buitengebied schemert de avond sereen.
'We zijn in Italië!' (Tegelijkertijd lijkt het daar nóg wat linker.)
Bulgaarse toestanden, dat betekent ook: achteloze corruptie. Mensen die
je met een smoes bellen om hun bejaarde vader af te voeren. (Eventueel
tegen een kleine betaling.) Het Roemeense tranendal The Death of Mr.
Lazarescu werpt dan een schaduw. Regisseur Metev houdt de patiënten
zorgvuldig buiten beeld. Elke glimp die we wél zien, wordt daardoor
huiveringwekkend. Elk geluidje indringend. Het doodsgereutel, de
verkrekte stemmen. De Lijmsnuiver. Het Been. Maar bovenal is deze heerlijke docu
hartverwarmend, dankzij het keiharde werken van het onvergetelijke drietal.
Ter afleiding leven ze wat kwajongensdromen uit. Appeltjes gappen, en
scheuren met die kar. 'Ik ga je straks valium voorschrijven Plamen!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten