Altijd
fijn, een film die je ergens over laat peinzen vóór het in de film zelf
ter sprake komt. In dit geval het 'intrinsieke' multi-culturele gehalte
van Israël. De joden komen overal vandaan. (Klinkt meteen 'vreemd' hè?) En
ja, ze zien natuurlijk precies van elkaar waar hun wortels liggen, en er
wordt volop onderscheid gemaakt. Op het strand leert de kleuterjuf haar
pupil de verschillen herkennen. Wat het tedere scenario daar precies
mee wil zeggen? Geen idee, maar dat er metaforische dingen aan de hand
zijn is overduidelijk. Haar vijfjarige leerling is namelijk een geboren
dichter. Een symbolist pur sang. Het leven uít een kinderbrein.
Toepasselijk verdwaasd gedeclameerd door het kereltje. (Iemand stond 'm
vast buiten beeld te souffleren.) En de kinderjuf, zij ziet de profeet
in een gevaarlijke wereld. Op de speelplaats moet het jonge 'genie'
'Maccabi Tel Aviv hatesongs meebrullen met zijn beste maatje, en lijkt
het speelkwartier alvast een voorbereiding op de drill life later. Maar binnen
heerst een serene rust. De kinderjuf wurmt zich ongemakkelijk
gemakkelijk een gezin binnen om haar oogappeltje te kunnen strelen.
Het is de opmaat tot een Grunbergiaans mid-life-crisisje dat misschien
nét iets te lief blijft. (Wij zijn Oostenrijkers gewend...). De vrouw
schippert van hoop naar wanhoop en van man naar man. Wat zou ze tegen
haar echtgenoot hebben gezegd op dat soldatenfeestje? Raadsels voor een
ziener.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten