Projectie-filmpje op projectorformaat. Hoe toepasselijk. Het vierkante
aspect ratio met de ronde hoekjes is een geslaagde gimmick, en geeft de
beelden de feel van een Boards of Canada-slideshow. Ik had best wat
ratelende dia-geluiden willen horen. (Of een 'slede' die werd
gewisseld.) Jauja is er absurdistisch genoeg voor. De deadpan humor is droger dan de Zuid-Amerikaanse woestijn. Finkeriaans zelfs, zonder die
komische kaart overigens helemáál uit te spelen. Na een half uur
gelummel dacht ik: poeh, nog niks gebeurt. En in dat eerste half uur
gebeurt juist het meest! Zo'n film dus. Ergens aan een 'nieuwe grens' in
Zuid-Amerika (anno lang geleden) bivakkeert een groepje Lego-mannetjes.
Viggo Mortensen oogt onherkenbaar (en zelfs wat pafferig) met dikke snor.
Waarschijnlijk werkt hij als landmeter, of iets dergelijks, maar van arbeid komt 't niet. Zijn compañeros zijn druk bezig met andere
zaken. Rukken in de vijver, bijvoorbeeld. Denkend aan die ene schone
deerne. Na het oeverloos gebabbel is het tijd voor dwalen. Viggo's
rotsgeklauter heeft zeker wat sereens, maar toch blijft de metafysische
magie uit. Pas aan 't eind is er dat verwachte Walkaboutje. De
letterlijke binnenstebuitenkering, met een tikkie Tarkovsky. Wat meer
muziek – van Viggo en Buckethead – had gemogen. Nota bene het
aftitelingspingeltje smaakt naar meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten