Birdman

'Truth or dare?' Dat is een beetje de vraag hier. Peurt Iñárritu in een diepere laag, of is Birdman toch vooral een lekkere tour de force omdat het kan kan. Een letterlijk blokje óm het theater. (Een geweldige scene!) Ik denk dat de conclusie wel aan het 'continuous shot' kan worden opgehangen. Het is een CGI-trucje. Een echte 'one take' (en zeker een van twee uur) vereist giga-logistiek. Deze plagerige variant voegt niet zo heel veel toe. Het was leuker geweest als de camera akelig dicht bij de zweefmeester Birdman zelf was gebleven. Soms dreigt Keaton weliswaar weggespeeld te worden door Norton en co, maar de 'truth' (en de kracht) van het verhaal zit toch bij hem. Keatons voice-over werkt verbijsterend goed. Toegesproken door zijn superheld alter ego probeert de uitgerangeerde acteur zijn carrière op het prestigieuze toneel te redden. Toneel is immers 'echt' en 'Popularity is the slutty little cousin of prestige.' Het scenario maakt zo in één slimme moeite door zowel superhelden-onzin als de theatersnobs belachelijk. Maar wat wil de film nu zelf? Uiteindelijk heeft Iñárritu een hoop vuurwerk nodig om zijn constructie aan te zwengelen. Een vechtpartij, een stijve, een lesbische zoen, en 'not quite my tempo' jazzdrums. Op dat moment  is de Bergmaniaanse pijn van een man startend in de lampjes van de spiegel inmiddels uit zicht geraakt. 'I ignore this mental formation.