'He's also available for children's parties.' Grimmige lolletjes met
Ryan Gosling. Ik zag laatst een Mickey Mouse Club-filmpje. Gosling stond
er al bij. En ik maar denken dat ie selfmade indie was. Gaan we verder
niet snibbig of snobbig over doen. Met Lost River toont Gosling zich een
man van smaak. Dit kan best een Dennis Hopperiaanse cult classic
worden. Moet ie wel nóóit meer een film maken. Ik verwachtte een soort
Knight of Cups, maar het is toch meer Lynch dan Malick, op wat
armoede-shotjes na. Lynch lijkt me ook dieper tot de poriën van Amerika
doorgedrongen; iedereen kan cruisen op die Twin Peaks-mood van foute
nightclubs, bizarre vrouwen en tiener-verwarring. Gosling komt er ook
mee weg, en Lost River is zeker beter dan de desastreuze recensies doen
vermoeden. Ik vind 'm niet veel minder dan A Girl Walks Home Alone At
Night. Beide style over substance, beide met een toffe
electro-soundtrack. Hooguit is Lost River amateuristischer. Zoals Prins
dat was. Half-af en met een vieze slechterik (hier met Ron Vlaar-hoofd).
De bully rijdt door een leeg stadje, takelt koperdieven toe, terwijl
de laatste lokalo's 'm peren. ('I love you and I will never forget
you'.) De Lynchiaanse heldin belandt in een club dankzij de altijd fijn
schmierende Ben Mendelsohn. Had mega-ster Gosling trouwens geen Lana del
Rey-cameo moeten regelen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten