'After all, you look just like what you are.' Lelijk dus, zo
interpreteert de loner. Het eenzame, magere hoofdpersonage worstelt met
haar zelfhaat. Zoals bij iedere introvert is 'r ook dat eeuwige
negatieve vergelijken met anderen. Als er vervolgens iemand wél aardig
probeert te zijn, bijt ze volkomen zinloos van zich af. Behoorlijk zware
kost voor een tekenfilm. En dan is het astmatische meisje ook nog
geadopteerd. Een garantie voor een stoornisje. Dat dit geen Disney kon
zijn, had u al geraden, maar als ik zeg 'Studio Ghibli', weten de kenners
precies wat ze krijgen. Treinen naar de natuur, en dan tussen het
ritselende riet jezelf vinden. Op zichzelf raakt het trucje nu wel al te
bekend (dat pianogepingel!) maar, ach ik ben fan. Zeker in de
alledaagse fasen. De meest onnozele details raken me dan. Zoals het
touwtje van een capuchontrui, en het plaatsen van een kaarsje (lekker
dat kaarsvet spietsen). Op het platteland vindt het meisje echter niet
alleen wat goedmoedige familie, ze doet er ook een 'imaginary friend' op.
Geen pluizig totemdier, maar een akelig Europese blonde Polly
Pocket-barbie. In haar backstory wordt almaar meer geluld om toeval geen
toeval te laten zijn, en er vloeien meer tranen dan ik kon verwerken.
Dan is het nagenoeg identieke Only Yesterday toch een stuk aardser.
Gelukkig eindigen we met een fijn liedje. 'I like to eat in school by myself,
anyway...'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten