'I was always in my head.' Jongens en hun noodoplossingen. The Wolfpack zijn een stel broers met het uiterlijk van een Mexicaanse metalband.
Allemaal zéér lang zwart haar, een slechte huid en de tanden van hun
moeder. De broertjes wonen in een arm social housing blok in NY, en ze
komen zelden buiten. 'At one particular year we never got out at all'.
Toch hebben ze plezier. In de Capturing The Friedmans-achtige
videobeelden zien we knotsgekke Halloween-feestjes, en geknutsel met
nepinstrumenten. Tirannieke Dennis Hopper-pa is namelijk ook een soort
groot kind. Hij projecteert zijn eigen falen en angsten op een
gigantische 'Kelly Family'. En de effecten... Ze zijn hartverscheurend.
Je leven als een playbackshow, op een dieet van Tarantino-films. Daar
wordt je raar, maar niet verlegen van. Op een gegeven moment begint de
buitenwereld natuurlijk toch te trekken. De docu-makers vertellen helaas
niet wanneer en hoe ze precies bij het gezin kwamen, maar het begon
waarschijnlijk allemaal met één stap. Een broer is de dappere. Prompt
wordt hij opgenomen. (Wat zegt dit over society?) De meest dappere lijdt
het meeste pijn. 'It's scary to having to want to break out of that
box.' The Wolfpack wordt gaat prachtig over angst. En alhoewel het einde
wat zoetsappig voelt, is het ook een film over acceptatie, en de positieve
rol die de camera daarin kan spelen. De sluier van het scherm beschermt
én wordt opgeheven. 'This is like 3D man!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten