'I do jihad to myself.' De staat van Afrika. De vrijzinnigheid van het
Senegalese Touki Bouki is in stofwolken verdwenen. Die nouvelle vague
classic is alweer decennia oud. Het Frans-Mauritaanse Timbuktu neemt een
kijkje in de hoofdstad van Mali, toen aldaar een soort Islamitische
Staat de boel kortstondig overnam. Zoals alle fundi's zijn de mannen
vooral goed in verbieden, en schreeuwend met de megafoon rondgaan.
'Cigarettes sont interdit.' Hoe idioot moet je zijn om muziek in dit ultieme
snarenparadijs te verbieden? Toch kreeg ik gaandeweg de meanderende
vignetten de neiging om enigszins voor advocaat van de duivel te spelen.
Die opstand van de Touareg-rebellen kwam ergens vandaan, net zoals de
aantrekkingskracht van de Sharia. Law and Order. Timbuktu lijdt een
beetje onder schijnsubtiliteit. De goeie kleurige Malinezen liggen
lekker te chillen en te zingen. De slechten zijn grauwe Arabieren in
donkere Mummie-gewaden. Dramatisch gezien maakt juist de jihadist de film
waard. De getekende kerel en stiekeme roker voert moeizame gesprekjes,
in een verwarrende hoeveelheid talen. Hij heeft zijn hart verpand aan
een herderin met de blind-starende ogen van Eto'o. Begrijpen kunnen ze
elkaar niet. En zelfs zijn pupil – met wie de oude krijger een video
opneemt – lijkt niet echt te geloven in De Boodschap. Strijd als
perpetuum mobile.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten