De
middelbare school, ik droom er nog zó vaak van. Het ligt vast aan al
die goeie high school films... Stiekem een van mijn favoriete subgenres,
ook al zijn ze allemaal hetzelfde. Altijd maar weer die application
letter voor het college. De twee uur daartussen worden de wijsheden
vergaard. Me and Earl and the Dying Girl voegt één ingrediënt toe aan de
mix. Kanker. Da's makkelijk scoren, maar het werkt wél, dankzij een
intrigerend Portman-meisje. Net als in Perks of Being a Wallflower en
The Spectacular Now is de afdaling in de psyche alleszins geloofwaardig.
Mokken op je moeder, terwijl je vriendin lijdt. Wel moet gezegd dat -
vergeleken met de eerdergenoemde toppers - de dingen het hoofdpersonage hier
overkomen, meer dan dat hij ze werkelijk doorleeft. Maar zo uit zich
misschien ook de subhuman state die hij zelf propageert. Hij wenst slechts te
observeren. Geleerd van pa, die de depri socioloog en Herzog-fan
uithangt. Zoonlief benadert school al even sociologisch. De ontleding der
groepen. Hij hoort zelf bij de kids die altijd bij de leraar hangen. Een
groep die alleen in films bestaat... De coole leraar verwijst zelfs
naar Ding-a-dong! Sowieso dit een postmodern feestje van coole
namedrops. Enkel Turks Fruit ontbreekt. Wel worden er in Be Kind
Rewind-style parodieën geproduceerd. Titels: The 400 Bros, Breathe Less
en... mijn favoriet: 12:48 PM Cowboy. Moeilijk om niet van zo'n film te
houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten