Een niet al te expliciete aanwijzing dat je naar een Nederlandse film
zit te kijken vormt het interraciale huwelijk. Eén van de twee partners is
standaard een Belg. Schneider klept hier Vlaams, en hij moet op
missie terwijl zijn blonde vrouw thuis zijn verjaardagsfuif voorbereidt.
Een huurmoordenaar in een Van Warmerdam-film, da's anders. Alleskunner Alex speelt zelf het doelwit Bax, en hij doet dat met een
Jack Wouterse-achtig fanatisme. Ergens in de duinen wil hij rustig aan
zijn boek werken, maar wordt dan vervelend gestoord door én van zijn dochter.
Maria Kraakman maakt de leipe komedie in het eerste half uur compleet.
Ze is geweldig als de perfecte borderliner. Zo raak. De schichtige blik,
de huilbuien, de onredelijke koppigheid. Muesli! Niet zo vreemd dat van
Warmerdam even daarvoor nog zijn maîtresse snel naar buiten heeft
gewerkt. 'Ik schaam me helemaal niet voor je, maar ik heb een rare
dochter.' Helaas stapt Van Warmerdam daarna in een valkuiltje dat hij
zelf heeft gelegd, of zo u wil: hij dondert in een greppeltje waar hij
niet overheen komt. Het stupide actieverhaaltje. De geweldsspiraal moet weer
helemaal worden uitgerold. Da's mij te Tarantino, die flauwige combi van
grof geweld en humor. Dan verzon ik zelf maar wat extra grapjes. 'Ik
laat me niet verraden door een hoer uit Culemborg.' 'Ex-prostituéé!' Dat
antwoord van Malherbe komt helaas niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten