'There are so
many things that I don't understand.' Ga ik toch weer op Mia Hansen-Løve mokken. Terwijl het onderwerp van Eden zo heerlijk is, en de
openingsscene nog beter. Een kerel zonder puf ligt na een party tegen
een boom. De down na de high, de stille melancholie ná de rave. Met een
kleine surrealistische bonus bovendien. Magie ten top, helemaal als de
jongelui weer terug richting bewoonde wereld wandelen en de titel
verschijnt. Eigenlijk heb je dan het hoogtepunt gehad... Twee jonge
gozers beginnen rond '95 garage house te draaien. Precies wanneer Thomas
en Guy-Man als Daft Punk doorbreken. De garage guys zijn zelf ook niet
onsuccesvol, maar hangen vooral rond in de wereld van kleine
radiostations en fanzines. Het levert mooie lummelende scenes op (zoeken
naar een kick drum!), maar een écht persoonlijk verhaal wordt het
nooit. Ik zie ook niet in waarom er maarliefst twintig jaar nodig zijn. Nu valt het
wel erg op dat één helft van het dj-duo pas na járen iets betekenisvols
zegt. Alle aandacht gaat naar zijn pafferige maat. Jaar na jaar
verandert die geen spat! Ach ja... Misschien was het gewoon die garage
house zelf. Ik houd meer van stemmetjes dan van Stemmen. De handjes in
de lucht-dj mag best achter een gordijn. Wordt het ook metafysischer
van. Niettemin toch eens een Frankie Knuckles verzamelaar opsporen, want
Knuckles... Die zit al in die eerste tien minuten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten