'Train of Thought! Right on schedule.' Wat een heerlijk epistemologisch
hoogstandje van Pixar. In de gouwe ouwe traditie van de Franse
animatieserie die door de bloedbanen van het lichaam stuiterde, nemen we
hier een kijkje in het hoofd van Riley. (De naam moet wel een Gilbert
Ryle-grapje zijn). Joy, Sadness, Fear en Disgust zitten als een soort
therapeutische schema's achter de kijkschermen, ergo, achter de knoppen. Tot
op heden stuurde Joy, maar een verhuizing zorgt voor flink wat stress.
Knikkertjes van herinneringen worden 'blue'. Core memories beginnen te
wankelen, persoonlijkheidseilanden storten in. Ik was bij het intro al
aangedaan, en dat werd er niet minder op. De noodzakelijke mentale reis
voert onder meer naar The Subconscious ('where they take all the
troublemakers') en The Stuffed Animal Hall of Fame in Imagination Land.
('Everyone's a winner here.') Met zoveel rake details doet het er geen
moment toe dat de muziek eigenlijk nauwelijks boeit – heck – dat hele
animatiestijltje van Pixar vind ik niet eens zo mooi. Who cares. Ik las
ergens een artikeltje waarin twee filosofen leggen uitleggen wat Inside
Out 'gets wrong about the mind'. Stelletje brompotten... Uiteindelijk mag
Sadness achter de knoppen (misschien omdat verhuizen eigenlijk héél
goed is voor een kind?) en daarna doet Geluk onder aanmoediging van Fantasie de
rest. 'Sing louder Joy!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten