'I don't think that we ever change.' Oef. Behalve als we dood zijn,
natuurlijk. Dan worden we iconen. Ik had zo'n enorm negatief artikel
over deze film gelezen, dat ik 'm bijna niet had gekeken. Een echte snob
– die DFW écht kende – vond het helemaal niets. Wallace was een
klootzak! En inderdaad, de film mildert het dwaze genie ongetwijfeld. The End of the
Tour is tegelijkertijd intellectueel én oppervlakkig. Maar zeker de
flitsende eerste drie kwartier maakt dat helemaal niet uit. Een potje
pingpong tussen twee onzekere mannen. Sparrend over de onzin van
interviewen. 'Po-mo'-stylo. Het denkraam van Wallace (Segal) schiet van
hot naar her, en daar kan ook déze 'obscenely well-educated white man'
van genieten. De sluimerende tragiek is er al wel, maar voor even in de
blinkende lichtjes van de fame verdwenen. Wallace weet zelf dat het tijdelijk
zal zijn. Hij zit niet voor niets níet in New York. In een smalltown
kan hij zijn overactieve brein nog enigszins onder controle houden. De
bandana doet de rest. Als de oogkleppen van een paard dat op hol dreigt
te slaan. Klontje suiker, David? Pas aan het slot bereikt de film de
verwachte weeïge emoties. Al blijft het nog eerder de journalist (Eisenberg)
die zichzelf met de kennis van nu raakt, dan Wallace hem, of beiden ons.
Eigenlijk had Wallace ook alles al gezegd in Het Boek hè. Ik verzamel nog moed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten