Is Roy Andersson weer depressief geworden? Wil hij dood? Met A Dove
Sitting on a Bench Reflecting Existence besluit hij zijn Living-trilogie
nogal ontmoedigend. En dat terwijl Andersson toch kon profiteren van
een 'gniffelbonus'. Ik zat er helemaal klaar voor. You, The Living was
zó hartverwarmend absurdistisch. (En muzikaal bovendien.) Dit denkende
duifje is echter en beetje melig, en zelfs wat saai. Lukraak ook. Zo
wordt het een lange aflevering van een willekeurige nieuwe
VPRO-komedieserie. Wekenlang gehyped in de gids, grote namen en
verwachtingen, maar met als resultaat enkel wat moeizame glimlachjes in te
breed uitgesmeerde situaties. Te weinig voor een voldoende. Het ziet er weer prachtig uit, dat wel.
Anderssons wereld is in alle opzichten particulier en herkenbaar. Vale
mensen tegen vale muren. In de shots is in elk geval wél sprake van
dieptewerking. Het haperende hart van het verhaal wordt gevormd door
Bassie en Adriaan. Twee plezierverkopers, met 'klassieke produkten'.
Droogkloterij in optima forma. Het is bijna alsof 'entertainer'
Andersson zichzelf op de hak neemt. Mijn luidste lach was gepast Von
Trieriaans. Een man in een café wordt afgeranseld door Het Verleden. In
de laatste fase neemt de waanzin toe, en juist die grimmigheid helpt
Andersson een handje. Het horror-einde komt uit het niets, maar grijpt
toch bij de keel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten