'Welcome
to the party zone.' Zelden zo'n pijnlijk grappig komedie gezien. En
blijkbaar toch precies binnen mijn grenzen der genantie, want geenszins
de neiging de trui over het gezicht te trekken. Het begint nog Office
style-cool. Ik bedoel, op kantoor is iedereen een dork. Dat hoort er een
beetje bij. Geleip in en om de 'cubes'. Collega's met 'hippe' mix cd's,
kleinschalig gesjoemel met de nietmachines. Metal op de walkman. (Films
met ekte ekte metal zijn trouwens vaak genrebendin'...) Het
hoofdpersonage vormt een combinatie van metal dude en nerd. Zijn hobby:
oplichterijtjes. Zo'n man die altijd naar klantenservices belt. 'Door
omstandigheden' moet onze anti-held in de kelder van een vriend, pardon,
'work friend' schuilen. Daar gaat de film écht goed los. Dork Derek (de
co-worker) overleeft bij pa op een dieet van buritos en bugles,
Nintendo en Megadrive. Nu hij eíndelijk een kompaan heeft kan het feest
beginnen... Toch? Treurigheid extraordinaire. Buzzard bevat sowieso de
beste chips-eet-scene aller tijden. En het scenario is nog vernuftig ook, want
na de (kantoor)komedie sijpelt langzaam maar zeker een
mumblecore-tragedie de film binnen. De metal dude kan rennen als Lavant,
en met elk stap in de buitenwereld worden de problemen groter, zijn
oplossingen bruusker en zijn eigendunk pijnlijker. Een film met lef
bovendien, want het einde grijnslacht heerlijk immoreel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten