'Where I come from, you don't blow no harp, you get no pussy.' Grappig
is deze film zeker. Toch geef ik de voorkeur aan de LP van Ry Cooder. Crossroads is een
moderne Robert Johnson-fantasie, maar het scenario ontbeert de ware
liefde voor de blues. Dan had je het gevoel gekregen dat de mákers
uren in stoffige archieven naar krakende opnamen hadden zitten
luisteren, in plaats van dat hun personages moeten doen alsof zíj dat
hebben gedaan. Eigenlijk is het eerder een lievige John Hughes-fantasie
(van Walter Hill!). Een Juillard-menneke met die ultieme jaren '80-mat
speelt liever de blues dan Mozart. Hij dringt zich op aan een oude
'bluesneger' (Joe Seneca, onvergetelijk in The Verdict) die in een
bejaardenhuis verpieterd. De man heeft geen goed woord over voor het
knaapje. 'Waar kom je vandaan?' 'Long Island.' 'Hahaha'. Na wat
gesteggel, gaan ze alsnog samen op pad. Op naar down south, letterlijk
en figuurlijk. Want een bluesman moet zijn 'whip' kunnen gebruiken. De
kus dient zich zonder enige romantische build-up an, en hetzelfde geldt
voor de muzikale scenes. Weinig noten-kippenvel zo. Gelukkig is 't einde
wél leuk, en tekenend. Een film over Robert Johnson kan niet
zonder metafysica, maar blijkbaar ook niet zonder Steve Vai! Een potje
shredden. Moeten we dat nog blues noemen? blues? Of white man's wankery. 'Ain't nothing ever
as good as we want it to be.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten