American Job

Mumblecore avant la lettre! En goede ook. Nog veel radicalere ergens, want waar de mumblecore vaak jonge leuke mensen (lees meisjes!) opvoerde, die over relaties kwebbelden, zien we hier lelijke mannen die al tegen de dertig lopen en waardeloze minimumloonbaantjes hebben. In een film die feit en fictie door elkaar laat lopen vormt ene Randy, die zichzelf speelt, het hart. Hoewel hij niet al te dom lijkt en in lunchpauzes boeken leest, heeft hij kennelijk toch geen opleiding en heeft hij het ene na het andere stompzinnig en frustrerende baantje. Dit alles gortdroog geregistreerd, met een soort noodzakelijke, bijna hypnotiserende saaiheid. Het begint in een fabriek waar onduidelijke plastic plaatjes moeten worden gesneden en Randy steeds een minuut moet wachten. Hij peinst met een co-worker wat ie toch met (al) die tijd zou moeten doen. Ik zou in elk geval een stoel hebben gepakt. Ik kreeg ook meteen zin een, eh, plaat van Jandek te luisteren, ooit ook machinebankmedewerker. Al snel (zoals bij elk baantje) gaat het mis en volgen o.a. een fastfood-restaurant met een Reinout Oerlemans-achtige manager, een nachtelijk warenhuis en hotelschoonmaker. In die laatste is zijn co-worker een geweldig geslaagd sleaze-figuur. Film die onder je huid kruipt.