The Death of Mr. Lazarescu

Oef. De akeligste film ooit. Met name de eerste veertig minuten, als de arme ouwe Roemeense baas thuis ziek is en een ambulance probeert te laten komen, zijn bijna misselijkmakend. Zijn buren (waaronder een Depardieu-look-a-like) helpen hem wel een beetje maar niet van harte want hij is vies, kotst, zijn huis stinkt en zijn magere katten ook. Uiteindelijk wordt hij dan opgehaald door een lieve ambulance-zuster en begint de helletocht lang ziekenhuizen. Er is net een enorm bus-ongeluk gebeurd, dus in de ziekenhuizen van Boekarest is iedereen chagrijnig en moe. (Dat bus-ongeluk is een super scriptidee trouwens) Iedereen foetert de oude man uit dat ie heeft gedronken, dat soort dronkelappen zien ze natuurlijk altijd, terwijl de kerel echt aan het sterven is. Toch, zodra ze in de ziekenhuizen zijn treedt er iets van kalmte op, zo realistisch komt die film binnen, dan is hij in elk geval in betere handen dan thuis. Typerend voor de klasse van de film is dat er zo ongeveer slechts één moment in zit dat de film geacteerd lijkt, als Lazarescu een MRI-scan in moet en maar blijft raaskallen en het verplegend personeel hem met overdreven gebaren stil probeert te krijgen. Maar de overige 145 minuten lijkt iedere rol ingevuld door echte ziekenhuis-professionals. (Wie weet, maar dan zou je toch juist een onhandig acteren moeten merken) Prachtfiguren trouwens onder de dokters, een Kevin Smith-look-a-like die met een jonge vrouwelijke dokter flirt en om indruk op haar te maken de oude man met wat handjeklap snel naar de MRI scan krijgt. De dokter aldaar is ook een gedenkwaardig kauwgomkauwend jong eikeltje met galgenhumor. Allermooiste moment is als de tocht ten einde is en het laatste ziekenhuis is bereikt. Daar heerst een aangename uitgeputte verstilling, zijn alleen vrouwen te zien, vele met bruine staarten, die rondwaden als engelen. Het voorportaal van het naderende einde.