'You have a life, I have a routine.' Emily Dickinson seinde ons morse
codes vanuit haar ziel. Gedachten en gedachtestreepjes zo fragiel, dat
je ze het best kunt horen met je innerlijke stem. Dickinson valt tussen
twee tijden. Enerzijds personifieert ze nog de oude vorm van vrouwelijke
Kunstbeleving, het kluizenaarschap voor God. Nonnelijke en maagdelijke
dames, los van de wereld. Emily daarentegen, nochtans even opgesloten in
haar eigen cocon, hunkert juist naar aards succes. Regisseur Terence
Davies heeft daarmee lijdend goud in handen. Hij doet hier echter helemaal
niets mee. A Quiet Passion begint al als moeizame period piece, wordt
snel vervelender, om bloedirritant te eindigen. Slechts op de muzikale
momenten wanneer Emily en familie in de werkelijke wereld naar het
theater gaan, vindt Davies iets van zijn oude klasse terug. Een groot
deel van de film wordt opmerkelijk genoeg gevuld met Whit
Stillman-achtige 'banter' ('We were just trying to be ironic'). Emily
Dickinson als stille sidekick in haar eigen film... Later gaan de
personages bestudeerd in versregels praten. Ik moest heel hard
door-denken voordat ik de film zag, die ik wenste te zien. Iets met een
huismeisje dat uit wereldvreemde verlegenheid voor een familie werkt.
Haar eigen. Had Jane Campion maar geregisseerd! 'You are alone in your
rebellion, miss Dickinson.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten