Bokeh

'If it were aliens, where are the ships?' Anderhalf uur durend reclamespotje voor IJsland. (En voor Suzuki, de enige auto die mensen tijdens L'Eclis blijkbaar stationair draaiend houden...) Een jong stel vindt zich níet metaforisch helemaal alleen terug, aan het eind van de wereld. ('Hoe komen we van dit eiland af?') Van de niet al te beste acteurs wordt niet veel verlangd; behalve vroeg opstaan dan, gok ik, hoe krijg je Reykjavik anders helemaal leeg? Knisperende Bjork-harpjes en Bonobo-steeldrums begeleiden hun verwarring. 'Try your mother again.' Het Arische hipster-koppel leeft zich een tijdje uit met de bekende consumentenfantasietjes. Helemaal los in de supermarkt – night of the living nothing – maar zelfs dat gaat mis. Geen wonder dat het chagrijn toeslaat. Ware ik de filmmakers geweest, dan had ik op zijn avantgardistisch atonaal twéé voice-overs ingelast. Die van de jongen, en die van het meisje, en dat ze elkaar dan continu in gedachten tegenspraken. Nu blijft het lang wachten op de wending. Het laatste restje leven, buiten henzelf. Een int-eruptie van de implosie. Meteen wordt het, voor even dab, spannend en filosofisch. Daarna verzandt de lamzakkerige film toch weer in fotografische wazigheid. Bokeh factor 10. Minstens drie eindes worden voorbij gescheurd. Ik plukte aan de baard, en at nog maar een bokehpootje. 'I sat in my own home and was alone.'