'I want what you have.' De postmoderne bejubeling van het slechte
bereikt Hollywood. Rijkaard Tommy Wiseau wil acteur worden, maar dat
valt nog niet mee, zonder talent, looks, taalvermogen of de neiging om
naar goede raad te luisteren. ('What accent?') Schitteren zal de narcist
niettemin. Tommy's tegeltjes in King Kong-taal blijken in deze brave
biopic het leukst. ('Money not issue'). James Franco leeft zich uit in
de hoofdrol, maar als regisseur durft hij niet voor waanzin te kiezen.
(Aan de leiband van zijn geldschieters?). Ik hoopte even dat hij een
dubbelrol speelde, want Tommy sluit vriendschap met een jonge knaap. De
twee lijken op elkaar, en het blijkt dan ook James' broertje Dave! (Een
van de meer geïnspireerde ideeën, en goedkoper dan splitscreens.) Na tal
van mislukkingen besluit Wiseau een film te regisseren, wat uiteraard
vermakelijke casting-scenes oplevert. (Dat wist Forman jaren geleden al, toen híj als
Oostblokker naar de States trok). Steeds meer begon ik echter te
twijfelen of Franco real love voor Wiseau voelde, zoals Burton dat voor
Ed Wood had. Zelf voelde ik de love niet. Zo blijft The Disaster Artist
een teken van de Almacht van de Droomfabriek. Zelfs de flops, die zich
in een gebroken spiegel naar jouw evenbeeld probeerden te vormen, kunnen tot vermaak
worden omgetoverd. Synecdoche, Hollywood. 'Do it like Shakespeare, but
sexy.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten