'Ik heb drie dagen niet geslapen, ik zocht naar een sound.' In die
claustrofobische Japanse Ozu-kamertjes gebeuren héél vreemde dingen.
Endless Waltz begint met een mokerslag. Terwijl een overbekend
Amerikaans harmonicadeuntje klinkt, dommelt een kind vredig in een
stapelbed. Haar moeder daarentegen... Het contrast tussen het gedoemde
Amerikaanse optimisme, en het snoeiharde, maar ergens toch tedere
Japanse cynisme. Wow. Zo'n intro tekent een film met ballen. Het
merendeel gaat over de vader annex echtgenoot van het tweetal. 'A
mythical jazzman from the seventies'. (Net Pynchon!) Kaoru Abe was een
echte Free Jazz toeteraar, die in die goeie dissonante traditie
in free drugs en free love geloofde. Hij ging Aylend door het leven, off
stage en on stage. Endless Waltz doet niet moeilijk over improv. De
staaltjes podiumkunst zijn bepaald bruut. Zonder handen of in
schoolboy-uniform, de instabiele Abe draait de knoppen flink open. Thuis
mept hij zijn fraaie vrouw. (Zo wulps knap dat de overdadige seks me wat
ergerde.) Als seventies-tijdsbeeld faalt de film dan ook volkomen, in
een jazzclub staat doodleuk een nineties-tag! Als bitter relatiedrama,
daarentegen. De echtgenote probeert méér dan te herinneren, ze probeert
samen te zijn. Modiano memories meet Pharaoh. 'Dit is geen herinnering,
het is nog steeds gaande.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten