'Je zult je geweten moeten verontrusten.' Susan Sontag had overal
verstand van. Ook van cinema, dus. Ze noemde The Ascent een van
haar favoriete oorlogsfilms, al zal ze het jolige woord 'favoriet' vast
niet gebruikt hebben voor deze bak ellende. De partizanen banjeren door
eindeloze sneeuwvlaktes, terwijl Schnittke's orkestrale overtonen
begeleiding bieden Dit alles wordt strak gekaderd in raak zwart-wit, met
een hallucinante hoeveelheid bomen. Het gevoel voor minimalistische
Sovjet-esthetica zit ook bij Larisa Shepitko ingebakken. Het zijn echter
niet eens zozeer de fraaie beelden, maar de kleine Idi i Smotri-details die de
film maken. De soldaten zijn door hun voedselvoorraad heen, dus
vermalen ze ieder één lepeltje granen. Oorlogsellende met iedere moeizame
slikbeweging. (Geen wonder dat een van de hoofdpersonages last krijgt
van een 'kriebelhoestje'). Hij en een kompaan worden erop uit gestuurd,
om in de vallei een stukje vlees te vinden. Volgend detail van een goede
oorlogsfilm: ze babbelen onderweg Fulleriaans over meisjes. Iedere stoutejongensdroom zal in het dorp echter snel vergaan. Even zingt de soundtrack een
'het leven gaat door'-rustpuntje, en dan begint het sadistische
Duitsers-feestje. Dat is ietsje gewoner, minder eenzaam, meer Christus.
De overwonnen kruisweg van de Partizaan. 'Moet dit dan het einde zijn?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten