'He's daring and caring, and oh so much more!' Voor iedereen die ooit
wegzwijmelde bij Teddy Ruxspin, of eender welke jeugdserie – voor
iedereen dus! – vormt deze vrolijk-gekleurde en gestemde distopie een
warpzone. Wat als je wordt opgesloten in die staat van Kind-zijn? Het
hoofdpersonage van de film lijkt op Napoleon Dynamite, komt ook uit de
mormonenstaat Utah, en is minstens zo onhandig. Hij heeft echter wél een
goed excuus. Vanaf zijn babytijd heeft hij met zijn 'older, kinda
boring people' Ted en April ondergronds geleefd. De wereld is
vergiftigd, zeggen zij. De jongen kan in zijn Room enkel Brigsby Bear
kijken, een serie waarin de evil Suncatcher verdacht veel op zijn vader
lijkt. Deze geniale setup wordt verbeeld via het knutselwerk van Gondry
en de humor van Aoyade. Jammer genoeg lukt het de makers na de
platonische plot-twist niet om ware psychologische diepgang te vinden.
Misschien gaat het al mis wanneer onze held niet eens zelf de stap
richting uitgang zet. De film voelt door zijn oenigheid eendimensionaal,
al is dat natuurlijk precies het punt. Hij gelooft in Brigsby Bear, en
meer niet. De lessen van zijn vader blijken zo wrang-christelijk, tot en
met het Hegeliaanse einde. Zelfopheffing, door de negatie van de
negatie. En de moeder, die krijgt uiteraard de schuld. 'Just try to
focus on your tragic past now.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten