donderdag 5 juli 2018

Nocturama

'This quiet is freaking me out.' De film Nocturama excelleert vooral als city soundscape. Met hard én zacht geluid. Regisseur Bonello componeerde de Carpenteriaanse klanken zelf. Hij opent de film met een cool stukje techno. Een wonderlijk team van youngsters voert intussen een mysterieuze taak uit. Is het een revolutie of toch een Bomfunk MC's-flashmob? De eerste tien minuten gaan tekstloos voorbij. Enkel de OV-poortjes piepen, en de deuren van de treinen sluiten met omineus kort gillende alarm-stoten. Koyaanisqatsi-levens. De vervreemde mens gevangen in mechanica. Het revolutieteam (want ja, The Breakfast Club blijkt toch The Anarchist Club) lijkt een statement te willen maken. Hun ingenieuze aanslag voelt echter ridicuul ingewikkeld. Misschien is dat wel het hele probleem. De moderne maatschappij ontmantelt elk serieus verzet, behalve die van het middeleeuwse soort. De historische bewustheid van Nocturama slaat zo onnavolgbaar als een tang op een varken. De jaren zestig van Z zijn ver weg. Een van kameraden lijkt zelfs op Baudet! Hun pseudorevolutie eindigt op de juiste kapitalistische plek: een soort Hudson's Bay, oord van alle narcistische neigingen. Een ander teamlid playbackt Sinatra's My Way. Vreemd, hoe die dubbele negatie toch altijd weer werkt. De intrinsieke nepheid van het scherm, opgeheven door nepzang. 'We should have blown up Facebook.'

Geen opmerkingen: