'This quiet is freaking me out.' De film Nocturama excelleert vooral als city
soundscape. Met hard én zacht geluid. Regisseur Bonello componeerde de
Carpenteriaanse klanken zelf. Hij opent de film met een cool stukje
techno. Een wonderlijk team van youngsters voert intussen een
mysterieuze taak uit. Is het een revolutie of toch een Bomfunk MC's-flashmob?
De eerste tien minuten gaan tekstloos voorbij. Enkel de OV-poortjes
piepen, en de deuren van de treinen sluiten met omineus kort gillende
alarm-stoten. Koyaanisqatsi-levens. De vervreemde mens gevangen in
mechanica. Het revolutieteam (want ja, The Breakfast Club blijkt toch
The Anarchist Club) lijkt een statement te willen maken. Hun ingenieuze
aanslag voelt echter ridicuul ingewikkeld. Misschien is dat wel het hele
probleem. De moderne maatschappij ontmantelt elk serieus verzet, behalve die
van het middeleeuwse soort. De historische bewustheid van Nocturama
slaat zo onnavolgbaar als een tang op een varken. De jaren zestig van Z zijn ver weg.
Een van kameraden lijkt zelfs op Baudet! Hun pseudorevolutie eindigt op de
juiste kapitalistische plek: een soort Hudson's Bay, oord van alle
narcistische neigingen. Een ander teamlid playbackt Sinatra's My Way. Vreemd, hoe
die dubbele negatie toch altijd weer werkt. De intrinsieke nepheid van
het scherm, opgeheven door nepzang. 'We should have blown up Facebook.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten