Everything you always wanted to know about manifestos. Nadenkfilm voor
de elite, en iedereen die zich daar graag bij wil voegen. Een korte
cursus verabsolutering van de eigen smaak. Manifesto kent haar
klassieken, sterker nog, ze is gebaseerd óp de klassieken. Zoals de
titel al verraadt, luisteren we hier naar mash-ups van beroemde
beginselverklaringen. De meesten gaan over de kunsten, al begint het
scenario nog wel met de antikapitalistische oerknal, zoals het hoort.
Die herkende ik gelukkig, maar meestal moest ik toch het
plebejers-instrument Wikipedia erbij halen. (Als dat mag van Dogma...)
Inhoudelijk is de film futuristische fluxus vol moeilijkdoenerige
woorden, maar ook qua stijl – 'no to style!' – wordt de boel radicaal,
eh, verheven. Cate Blanchett speelt alle hoofdrollen, als een soort
elf-koppige smeekbede om haar een Oscar óf een Razzie te geven. ('Honey
and excrement'). Ik ben geen groot fan van Cate, maar haar
multi-inzetbare gezicht blijft een fenomeen. Een liquid actress for
liquid times, zogezegd. In de beste scene hoeft ze typisch genoeg haast
niets te doen, en kijken we naar een vervreemdende tentoonstelling van
levensechte poppen, om te eindigen met een pop van Cate zelf. Het hoofd
doorboord. Daar leeft het onsterfelijke surrealisme. De filmrealiteit
bij uitstek. 'When will we have sleeping philosophers?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten