'Lachen is een serieuze taak.' We zijn allemaal een fysiek medium,
geschiedenisdragers, onuitwisbaar tot aan de dood. De Braziliaanse film
Aquarius overpeinst het voorbijgaan der dingen, aan de rand van het
strand, aan de rand van een leven. Voor het zover is zien we jongelui
dollen. Het voelt allemaal heel autobiografisch, en heel plaatselijk. De
geur van Recife. Vele decennia later is de borstkanker-overlever een
oude vrouw geworden. Ze woont nog altijd aan dat strand, omringd door
vinylplaten. Een tastbaar verleden. Voor het huis geldt vanzelfsprekend
hetzelfde. Nu wil het Grootkapitaal haar het pand uitkopen. De
vooruitgang gaat weer eens over lijken. Na een half uur herkende ik de
stijl van Kleber M. Filho die eerder al stedelijke kwesties behandelde
in Neighbouring Sounds. Het snijpunt van Gesellschaft en Gemeinschaft,
met alle gevolgen van dien. Het dappere aan Aquarius is dat de film
harde noten kraakt. Over iedereen. Ook het hoofdpersonage is
bijvoorbeeld bevangen door de hypermoderne jongblijfcultus. Een
ijdeltuit, zich ten alle tijde bewust van haar waarde. Arme Baba's op de
achtergrond bedienen haar. (Het blijft wringen en de film weet het).
De wereld van de Freudiaanse popsong-koningin valt uiteen. Een ghost
apartment wordt verzwolgen door het aardse. Hermansiaans surrealisme op
een Debrot-locatie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten