'Tell me what's wrong?' Zen en de Kunst van het Sneeuwscooteronderhoud.
In het één na grootste land van de wereld zijn de afstanden waanzinnig.
Begrijpelijk dus, dat de hoofdpersonages juist daar aan hun verleden
hopen te kunnen ontsnappen. Ver weg van de metaforische beer, die altijd
in de schaduw sluimert. (The monkey on the back, noordpool stylo).
Aanvankelijk lijkt het scenario nogal indie en verhaalloos aan de slag te gaan. Arctic ambient speelt, Inuit birthdays worden met bijzondere
liedjes gevierd, en ondertussen doen de hoofdpersonages hun job.
(Vanzelfsprekend iets met transport, dat krijg je in die uitgestrektheid). De Canadese scenery lijkt meer op de maan dan op een
menselijke wereld. Langzaam wordt dit tabula rasa humaan ingevuld. 'Got a
broken heart with a rifle.' Een toxic relationship van twee gedoemde
zielen. De jongen verklaart zich fan van The White Stripes, maar in
grenzeloosheid had Jay Reatard beter gepast. Zijn vriendin gaat a la
Betty Blue ook over alle grenzen heen. Ondertussen wordt er heel goed
gevreeën. Vreemd hoe daar in de cinema altijd wat gekte voor nodig is,
om over die grens van geilheid te durven gaan. Een vrouwelijke regisseur
helpt ook. Het tweetal begint aan een reis, die maar één logisch
eindpunt kent. Ik zat al aan Rhijnvis Feith te denken. Tragisch
sentiment. Reparaties uitgesloten. 'Back up is 3 hours away.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten